Ήταν µια φορά και έναν καιρό ένας κύκνος πανέµορφος µε ψηλά πόδια, που τον θαύµαζαν όλοι. Βασίλευε σε µια λίµνη πότε γαλάζια, αλλά και πότε µολυβί.
Συντροφιά του µόνο η αγάπη και το πανέµορφο αυτό πουλί δεν τρόµαξε ποτέ από τον ήχο του όπλου. Τα αγαπηµένα του πρόσωπα ρουφούσαν µέχρι το τέλος το χάδι του, που το δώριζε απλόχερα.
Πάνω στα κύµατά της λίµνης, η πανέµορφη Μαρία έγραφε µηνύµατα στη γλυκιά της, δυναµική, στοργική µάνα, την αχώριστη φίλη της, τη δοτική γιαγιά των παιδιών της την ερµηνεύτρια της καρδιά της, την υπερασπίστρια της ψυχής της Πόπη Σταµατοπούλου, µε σπάνια σχέση στοργής και ένα δικό της θέλω, να µην τους χωρίσει ποτέ κανένας, λέγοντάς της: «Μανούλα µου θα ήθελα να είµαστε µαζί και όταν φύγεις εσύ θα έλθω και εγώ εδώ, µαζί σου στο κοιµητήρι του Πολυκάστρου στο Κιλκίς».
Και ο κύκνος αυτός φώλιασε εκεί, όπως το ήθελε… Γιατί σ’ αυτή την πόλη γεννήθηκε η αγαπηµένη της µανούλα και όταν ήταν µικρή κοντά στον παπού και στη γιαγιά της, αγάπησε το µέρος αυτό και δέθηκε µε τις αναµνήσεις του. Μην φοβάσαι Μαρία µου, είσαι στην αγκαλιά του Θεού γιατί τους όµορφους κύκνους, τους παίρνει ο Θεός και τους κάνει αρχαγγέλους.
Γίνε παρηγοριά της µανούλας σου Πόπης, αλλά και του ξεχωριστού πατέρα σου του Γιώργου Σταµατόπουλου, που δεν σου χαλούσε χατήρι. Του ανθρώπου που όταν σε κρατούσε στην αγκαλιά του, ήταν σαν να κρατούσε τον κόσµο όλο, από ευτυχία. Το ίδιο ένιωσε, όταν σε καµάρωσε νύφη δίπλα στην αγάπη της ζωής σου, στον στοργικό και τρυφερό άνδρα σου Τραϊνό Γκίγκη.
Ήταν κοντά σου και ο µοναδικός και αχώριστος αδελφός σου, γνωστός σε όλους µας, νευροχειρουργός Χρήστος Σταµατόπουλος, µε τη δοτική σε αγάπη γυναίκα του Σοφία. ∆εµένοι όλοι µαζί µε τις ευχές τους, µοναδική και ακριβή τους Μαρία, να ευτυχίσεις σε µια όµορφη οικογένεια, µε τα τρία σου παιδιά, τον Γιάννη, την Πηνελόπη και τον Γιώργο. Ήσουν πανέµορφη, µε µια τέλεια οµορφιά, γαλλική φινέτσα, µε µπρίο, χιούµορ αφοπλιστικό, που ενθουσίαζε µικρούς και µεγάλους.
Ευαίσθητη µε τη γλυκιά φωνή σου να µιλά µόνο για αγάπη και καλοσύνη. Ήσουν µοναδική, ιδανική φίλη, γιατί µετέδιδες πάντα θετική ενέργεια.
Όµως ο δρόµος της Μαρίας µας έγινε αγκαθωτός, µε πλαγιές που ήταν διαφορετικές από τις πλαγιές µε τα αγριολούλουδα που έκοβε στο κτήµα της στα Λαστέικα Πύργου, στα Σταµαταίικα του παππού και της γιαγιάς Σταµάτη και Σοφίας.
Τα τραγούδια της, µε τα ξεχωριστά, αχώριστά της ξαδέλφια την Γκέλυ και τον Χαράλαµπο Τσεµπενέκα, ξεκινούσαν στη γιορτή της από το πρωί και τελείωναν το βράδυ. ∆εκαπενταύγουστος και εκεί όλοι µαζί φυλάκιζαν τις αναµνήσεις στις καρδιές τους.
Τα χρόνια πέρασαν, µε τη Μαρία να ζει µε την ευτυχισµένη οικογένειά της, στον τόπο της δουλειάς του αγαπηµένου της άνδρα, που εργάζεται ως σµήναρχος στην Πολεµική Αεροπορία, του ΝΑΤΟ, στο Βέλγιο, ρουφώντας κάθε σταγόνα ζωής και χαράς.
Όµως η νύχτα ήλθε τόσο σκοτεινή, όσο και το κακό όνειρο που είδε η ίδια και δεν το πίστευε. Με θάρρος ανηφόριζε τον σταυρό κάνοντας τον φίλο της, γιατί στο µονοπάτι αυτό δεν ήθελε κανείς να πονέσει µαζί της. Γιατί ήθελε να σταθεί όρθια µόνη της κοντά στον εµµονικό άνεµο που ήθελε να την πάρει κοντά του.
Εκεί στο κοιµητήριο του Πολύκαστρου την ξεκουράζει για πάντα η αγκαλιά του Θεού, που είναι κοντά Του.
Πανέµορφε κύκνε, πανέµορφη Μαρία µας, εκεί θα ξεχωρίζεις όπως ξεχώριζες στη δική µας ζωή.
Η αληθινή οµορφιά της ψυχής σου ας γίνει για τα παιδιά σου ο οδηγητής της δικής τους ζωής.
Πηγή: patrisnews.com
