«Ηταν 7 το απόγευμα. Ημουν 13 ετών και επιστρέφαμε από την οικοδομή. Ενας άντρας κειτόταν χτυπημένος, μέσα στα αίματα και λιπόθυμος από τα ναρκωτικά. Με έπιασε από το χέρι σφικτά και με πόνεσε: “Τον βλέπεις αυτόν; Εάν δεν δουλεύεις, δεν διαβάζεις και δεν παίζεις ποδόσφαιρο, θα καταντήσεις κι εσύ έτσι. Αυτό θέλεις; Να γίνεις έτσι;” Προσπαθούσε να μου δώσει το παράδειγμα. Να καταλάβω πόσο σκληρή ήταν η ζωή και όσα θα έπρεπε να αποφύγω. Κι εκείνος ο -σχεδόν νεκρός- άντρας στον δρόμο ήταν ο ίδιος του ο αδερφός».
Ο Σεγούνδο Ραϊμούνδο Τέβες επέλεγε πάντα τις σκληρότερες εικόνες. Εκείνες που μέσω του σοκ θα μπορούσαν να λειτουργήσουν προστατευτικά για το μικρό σημαδεμένο αγόρι που είχε πάντα μαζί του. Στον δρόμο, στην οικοδομή, στα μαγαζιά που είχαν τηλεόραση και μπορούσαν να δουν την αγαπημένη τους Μπόκα. Ο πιτσιρικάς Κάρλος Αλμπέρτο Μαρτίνες αναγνώριζε σε εκείνον τον τεράστιο τύπο με τα παραπανίσια κιλά που έμοιαζε με θηρίο, τον πατέρα του. Κι ας γνώριζε εξ αρχής ότι βιολογικά ήταν απλά ο θείος του.
Ο Καρλίτο ήταν πέντε ετών όταν συνέβη το κακό. Ο πατέρας του, Χουάν Αλμπέρτο Καμπράλ είχε βρεθεί με 23 σφαίρες καρφωμένες στο κορμί του. Μία συνηθισμένη ιστορία με προδιαγεγραμμένο τέλος. Οπως είχε συμβεί και εξακολουθεί να επαναλαμβάνεται στις μέρες μας στη γειτονιά του “ Ejército de Los Andes”, αυτή που άπαντες στο Μπουένος Αϊρες έχουν μάθει να κάνουν δύο πράγματα: Πρώτα να την αποκαλούν με το σκληρό και τόσο χαρακτηριστικό “Fuerte Apache” και έπειτα να την αποφεύγουν με κάθε τρόπο. Ενα άβατο όπου οι ξένοι δεν έχουν καμία δουλειά, όπως δεν έχει και η αστυνομία που δεν πατάει εκεί για κανέναν λόγο.
Για τον Καρλίτο όμως δεν ήταν τόσο ο θάνατος του βιολογικού πατέρα του, όσο ότι τον απαρνήθηκε η ίδια η μάνα του. Ηταν μόλις έξι μηνών νεογέννητο πλάσμα, όταν η Φαμπιάνα Μαρτίνες τον εγκατέλειψε και εξαφανίστηκε. Τότε, ο Σεγούνδο Τέβες, σύζυγος της αδερφής της Φαμπιάνα, έκανε την πιο υπέροχη κίνηση του κόσμου και τον πήρε σπίτι του. Παρά το ότι ήταν απόλυτα φτωχός και είχε να θρέψει ακόμα τρία παιδιά, δεν το σκέφτηκε δεύτερη φορά. Μάλιστα ο Καρλίτο έγινε σταδιακά ο αγαπημένος του, καθώς τα ετεροθαλή αδέρφια του άρχιζαν να τα κάνουν όλα λάθος, να μπλέκουν σε συμμορίες, να μπαίνουν στη φυλακή.
Τα άσχημα για το μωρό όμως δεν είχαν τελειωμό. Σε ηλικία 10 μηνών χύθηκε στο πρόσωπο και τον λαιμό του καυτό νερό και υπέστη εγκαύματα τρίτου βαθμού, παραμένοντας για δύο μήνες στο νοσοκομείο. Μαζί απέκτησε και τα σημάδια που δεν αποχωρίστηκε ποτέ. Ακόμα και όταν χρόνια πολλά αργότερα, η Μπόκα Τζούνιορς του πρότεινε να πληρώσει για την αισθητική αποκατάστασή του, το αγόρι που πλέον είχε εξελιχτεί στον πιο ταλαντούχο επιθετικό της γενιάς του στην Αργεντινή, απάντησε με θάρρος ότι: «Οι ουλές και τα σημάδια είναι εκεί για να καθορίζουν το ποιος είμαι και να μου θυμίζουν όσα συνέβησαν στη ζωή μου»!
Ο Σεγούνδο ήταν σε όλ’ αυτά δίπλα του. Πλήρωσε για τις θεραπείες, κατεύθυνε τη ζωή του προς τη σωστή πορεία. Προς τιμήν του και έπειτα από μία διαμάχη μεταξύ της πρώην ομάδας του, Ολ Μπόις και της Μπόκα, ο Κάρλος Αλμπέρτο Μαρτίνες, αποφάσισε να γίνει ο Κάρλος Τέβες. Μαζί βίωσαν τεράστιες ποδοσφαιρικές χαρές, με τον Καρλίτο να κατακτά τα πάντα σε συλλογικό επίπεδο, αλλά και μεγάλες αγωνίες, όπως τότε που που έπαιζε στη Γιουβέντους και του τηλεφώνησαν ότι έπρεπε να πληρώσει λύτρα για να απελευθερωθεί ο Σεγούνδο, τον οποίο είχαν απαγάγει.
Μόνο που από την Κυριακή ο μπαμπάς έφυγε από τη ζωή. Και ήταν μικρός. Μόνο 58 ετών. Τον Σεπτέμβριο και έπειτα από 45 ημέρες νοσηλείας στη ΜΕΘ, είχε φανεί ότι διέφυγε του κορονοϊού. Ωστόσο, τα προβλήματα υγείας και κυρίως ο διαβήτης που τον ταλαιπωρούσε, τον επανέφεραν στην εντατική με σοβαρή πνευμονία. Το σώμα του ήταν καταβεβλημένο και δεν άντεξε, αφήνοντας τον Καρλίτο χωρίς τον πιο αγαπημένο του πλάσμα στον κόσμο.
«Πάντοτε μου έλεγε την αλήθεια. Και ποτέ δεν με άφησε να μην αισθανθώ σαν κανονικός γιος του. Μου μίλησε για τον πατέρα και τη μητέρα μου. Και μου είπε: “Εγώ δεν είμαι σαν τον πατέρα σου. Εγώ θα σε αγαπάω για πάντα”. Κι εγώ πάντα τον φώναζα μπαμπά. Και ήταν ο μπαμπάς που κάθε γιος θα ήθελε να είχε. Από τότε που έχω συνειδητή μνήμη, ήταν στο πλευρό μου. Χωρίς εκείνον θα είχα πεθάνει. Και τώρα, για πρώτη φορά, θα πρέπει να ζήσω χωρίς αυτόν. Φοβάμαι, αλλά θα πρέπει να βρω τον τρόπο. Οπως ακριβώς μου τον έδειξε. Κουβαλώντας την οικογένεια -και όσους νοιάζομαι- στους δικούς μου ώμους. Τώρα είναι η σειρά μου να γίνω εκείνος».
Πόσο υπέροχα θλιβερή ιστορία δύναμης, αγάπης, επιμονής και πόσο εκπληκτικός άνθρωπος πρέπει να ήταν ο Σεγούνδο Ραϊμούνδο Τέβες. Και πόσο ξεχωριστό έκανε τον Κάρλος Τέβες, τον δικό του μαχητή Απάτσι!
Πηγή: gazzetta.gr
